رمان روزهای شیرین نیما

فصل ۷پایانخوب یه دخترباید منطقی باشه.حجب و حیا داشته باشه..توی جمع جدی باشه .همیشه شان و جایگاه خودش رو حفظ کنه به قانون هم اهمیت بده!حمید:اره این نیما زیادی قانون منده..واسه هر چیزی قانون درست می کنه
بقیش رو من می گم چون نیما خجالت می کشه بگه
زن نیما باید قد بلند باشه. موهاش طلایی و بور باشه.چون نیما بیسکوییت ساقه طلایی خیلی دوست داره.ادامس فقط ادامس موزی می خوره. میوه هم باید هر روز موز بخوره..اصلا اینجوری بگم نیما طرفدار رنگ زرده
هر چیزی رنگ زرد توش باشه نیما دوست داره واسه همین عضو سازمان حمایت از زرده تخم مرغه! زن انتخابی نیما نباید موهاش بیرون باشه.ارایشش زیادی باشه.لباسش تو دید باشه.
حمید بیخیال حرف زدن نمی شد و همچنان داشت پر حرفی می کرد و از جانب خودش ولی با اسم من داشت حرف می زد که گوشی عسل زنگ خورد.
و عسل رفت بیرون با گوشی حرف بزنه
نیما:این حرفا چی بود می زدی؟.
حمید:مگه دروغ می گفتم؟ همش حقیقت دروغ بود دیگه
نیما:حقیقت دروغ دیگه چیه؟
حمید:یعنی حقیقتی که به دروغ نزدیکه ولی دروغ نیست.یعنی دروغی که حقیقت هم داره
نیما:واجب بود این حرفا رو اینجا بزنی؟
حمید:مگه نمی خواستی انتقام بگیری.این بهترین شیوه انتقامه..
نیما:گفتم انتقام.نگفتم بیای حرفای بی ربط بزنی..
حمید:بی ربط نبود.حقیقت دروغ بود
نیما:کشتی ما رو با این حقیقت دروغت.حتما باز از تلویزیون شنیدی
حمید:از تلویزیون می بینن اون رادیو می باشد که ازش می شنون بی سوااااد..لیسانس داری ولی فرق رادیو تا تلویزیون رو نمی دونی    باقی مطالب درادامه مطلب

دیگه چی شد چی نشد نمی دونم تا اینکه توی بیمارستان چشمام رو باز کردم به شیکم خوابیده بودم و یه مرد هیکلی سیاه کنارم دیدم. گفتم تموم دیییگه من مردم. این اقا سیاهه هم از عوامل جهنه داره من رو واسه شکنجه اماده می کنه خواستم تکون بخورم و از اونجا فرار کنم کمررم درد گررفت و این درد تو کل تنم پیچید با خودم گفتم حتما از بس توی جهنم شکنجه شدم..کمرم درد گرفته.
.پس حمید کو؟ ای نامرد حتما به قول خودش مخ فرشته ها رو زده رفته بهشت.
کاش منم ازش مخ زنی یاد گرفته بودم.چه قدر می گفت یاد بگیر و از تجربیاتم استفاده کن
من می گفتم خوشم نمی یاد
از مسئول جهنم پرسیدم اقا ببخشید من کی مردم؟
مسئول جهنم گفت:هنوز نمردی.یعنی قرار بود بمیری.ولی شانس اوردی .فقط کمرت از چند جا شکسته بود که با فوتوشاپ درستش کردم و بعد زد زیر خنده.
یعنی الان من زندم؟ و اینجا جهنم نیست؟شما هم پرستاری؟
پرستار:نه که نیست.اسم ماها بد در رفته.و گرنه اینجا خود بهشته.تو خود بهشت هم این قدر که ما به شما رسیدگی می کنیم بهتون نمی رسن!
نیما:دوستم چی؟ پسرم عمم اونا چی شدن؟
پرستار:نمی دونم من خبر ندارم.
این حرف رو یه جوری زد شک به دلم انداخت.
با زحمت فراوان تونستم یکم از جام بلند بشم یه تخت دیدم که یه نفر ملافه رو سرشه نگاه به مسئول سابق جهنم و پرستار الان کردم.اونم هیچی نگفت..
از چشماش خوندم می خواد یه چیزی رو از من مخفی کنه اخه من از طریق چشم همه چیز رو می فهمم
با خودم گفتم:سعید که افتاد رو کمر من پس طبیعتا هیچیش نشده..می مونه حمید!یعنی اون حمید؟ وای نه حمید مرررده.خدا نکنه حمید مرده باشه!
سعی کردم از تخت بیام پایین ولی خیلی سختم بود فشار زیادی به خودم وارد کرردم درد رو داشتم تحمل می کردم تا به جنازه حمید برسم....
پرستار:وایسا بیام کمکت کنم..تا نزدی یه جا دیگت رو خورد نکردی!
پاهام بی حس شده بود نمی تونستم درست حرکت کنم.انگار یه چیزی هم داشت مانع من می شد ولی پرستار من رو کشون کشون برد کنار تخت!
نیما:کی مرد؟
پرستار:نمی دونم باید از عزراییل بپرسی.
پرستار هم این قدر با نمک؟توی این شرایط داره شوخی می کنه البته شایدم داره به من روحیه می ده.تا بتونم با این مصیبت کنار بیام!
جرات نداشتم.ملافه رو کنار بزنم..تا حالا جنازه ندیده بودم.یعنی حمید الان مرده؟ اونی که کنار منه حمیدِ؟حمیدی که همیشه کاری می کرد ما بخندیم؟
حمیدی که عالم و ادم رو سوژه می کرد مرد؟
اخه چرا...چرا باید حمید بمیره..اینا همش تقصیر عسله تقصیر اون اتش کینه و انتقام و نفرته که باعث شد ما بریم اونجا و اون اتفاق بی افته
یه لحظه پیشمون شدم.گفتم نه نباید ببینم بزار همون خاطرات خوب از حمید تو ذهنم بمونه.بزار نیش بازش تو ذهنم باشه نه قیافه بی روح و سردش نه قیافه ای که چیزی از زندگی درونش نیست!
پرستار:می خوای ببینی یا نه؟ اومد ملافه رو زد کنار...
من چشمام رو بستم
پرستار:زود باش نگاه کن دیگه ما مثل تو بیکار نیستیم اینجا کلی کار داریم!
این هم فهمیده بود من بیکارم.همه راحت می فهمن من بیکارم از بس تابلو شدم.
یواش یواش چشمام باز کرردم.
طفلی حمید..تمام موهاش سفید شده بود.دلم خیلی سوخت.شروع کردم گریه کردن و اشک ریختن.طفلی حمید حتما دم اخری خیلی زجر کشیده!
ولی یکم بیشتر که دقت کردم.دیدم این سیبیل داره ولی حمید سیبیل نداشت!
یکم بیشتر تر که دقت کردم فهمیدم.اصلا حمید نیست..زودی روم رو برگردوندم.تا شب خواب نبینمرنگم شده بود عین گچ زرد زرد ( گچ زرد هم داریم )قیافه جنازه از جلو چشمم دور نمی شد همش می اومد جلو چشمام...
پرستار اومد یک ابمیوه بهم داد و گفت بخور الان حالت خوب میشه!
تا ابمیوه رو خوردم زود زود خوب شدم..خیلی خوشمزه بود..حالم رو از این رو به اون رو کرد
بعد هم جنازه رو اومدن بردن..و من خیالم راحت شد.داشتم استراحت می کردم..یه نفر دراتاق رو باز کرد من خودم رو زدم به خوابتا مزاحم نشه
از زیر پتو داشتم نگاه می کردم دیدم حمید اومد تو دید من خوابم گفت: نیما وقتی سالم بود همش می خوابید وای به حال الان که بهانه هم داره
بعد هم رفت سر یخچال یه ساندیس برداشت بعد هم اومد من رو بیدار کنه.
شروع کرد کف پاهام رو قلقلک دادن منم که حساس طاقت هم نداشتم زود بیدار شدم.
بلد نیست مثل ادم کسی رو بیدار کنه.همیشه شیوه هاش غیر اخلاقی و غیر جوان مردانست.
فکر کردم ابمیوه رو اورده می خواد بده من.خوشحال شدم..ولی خودش شروع کرد به خوردن!
منم داشتم نگاهش می کردم.
حمید: چیه؟ یه ابمیوه دارم می خورم چرا داری اینجوری نگاه می کنی؟
نیما:ابمیوه رو می دن کسی که مریضه بخوره نه تو که سالمی
حمید:الکی از خودت احساس ضعف نشون نده من یه نفر رو می شناسم پا نداره ولی مثل تو نمی یاد خودش رو به مریضی بزنه!پا شو پاشو..کمر که عضو مهمی نیست شیکم و زبون عضو مهمه بدنه این دو تا عضو رو از دست دادی اون وقت باید افسرده بشی!
نیما:واسه تو که فقط شیکمت و زبونت کار می کنه اره ولی واسه بقیه چیزای دیگه هم مهمه
حمید:حالا چرا ناراحتی؟ از اینکه دارم ابمیوه می خورم؟ اگه واسه اینه اصلا نمی خورم. این طوری از گلوم پایین نمیره می ترسم حناق بگیرم.
نیما:نه از این نارحت نشده بودم .یه جنازه تو اتاق بود فکر کردم توئی که مردی
حمبد:من بمیرم؟ عمراا..عمرا کسی بتونه من رو بکشه..من تا زن نگیرم نمی میرم.خیالت راحت.
نیما:می دونم ما که از این شانسا نداریم.
حمید:تو چه طور دلت میاد من بمیرم؟ اصلا همش تقصیر خودت شد این بلاها سرت اومد.
حقته اصلا 15 هزار تومان ارزشش رو دااشت؟پول اصلا ارزش این حرفارو ندااره.من و ببین یه ضربه به سرم خورد.
یه جای سرش رو نشون داد یکم ورم کرده بود..که البته زیاد نبود
حمید:الان فکر می کنم خیلی چیزها رو یادم نمی یاد..کلی شماره تلفن توی مغز من بود ولی الان هیچکدوم یادم نمی یاد.انگار بخش مهمی از اطلاعات مغزم دیلیت شده....الان که حافظه من از دست رفته که جوابگوی منه؟اینکه چیزی نیست یه خانوم پرستار این بیرون بود من یادم نمی یومد قبلا دیدمش ندیدمش باهاش حرف زدم نزدم..شماره دادم ندادم.
نیما:من اینجا خانوم پرستار ندیدم.
حمید:ماله اینه چشم بصیرت نداری و نمی تونی زیبایی ها رو ببینی.
نیما: همین که تو می بینی کافیه..ولی کاش می مردی کاش به قول خودت زبونت قطع می شد..تا نتونی این قدر حرف مفت بزنی
حمید:فعلا که تو داری می میری یعنی بهتره بره بمیری من جای تو بودم می مردم..اون وقت که سالم بودی بهت کار ندادن الان که بی کمر هم شدی دیگه عمرا بهت کار بدن
نیما:جای روحیه دادنته؟ ادم دو تا دوست مثل تو داشته باشه دشمن می خواد چی کار؟
حمید:می خوام با واقعیت روبروت کنم.من مثل این رفقا نیستم که بیام خالی ببندم.من واقعیت رو لخت و عریان می یارم نشونت می دم بدون تزیینات و خالی بندی
نیما:چی شد که این طوری شد؟ اصلا سعید کو؟ چه طور ما اومدیم اینجا
حمید:می خواستی چه طور بشه؟ وقتی که اونجوری شد من سرم خورد به سطل اشغال شهردای از حال رفتم بعد یه نفر دو تا خوابوند زیر گوشم به هوش اومدم
سعید هم که دید این جوری شده زود در رفت بعدش هم با عمت وسایلشون رو جمع کردن رفتن
نیما:رفتن؟کجا؟
حمید:کجا؟ خوب فرار کردن دیگه.ولی گفتن حال مادر زن سعید بد شده رفتن اصفهانمی بینی؟ مادر زن سعید از تو مهمتره.
نیما:چی بگم الان؟
حمید:چیزی هم داری بگی؟ برو بمیر دیگه چرا زنده ای؟فک و فامیلات هم دوست ندارن
به خانوادم خبر دادی؟
حمید: نه..گذاشته بودیم بمیری بعد یه هو خبر بدیم چون الان خرج بیمارستان معلوم نیست چه قدر شده.
نیما:اره راست می گی فکر کنم بیمارستان خصوصی باشه.اصلا چرا من رو اوردین اینجا؟
حمید:من که نیوردمت به من بود می زاشتم بمیری..زندگی کنی که چی بشه؟اصلا وایسا یه چیزی واست تعریف کنم
یه یارو میره پیش دکتر میگه اقای دکتر من چی کار کنم که صد سال زندگی کنم؟
دکتره می گه تو شیطونی می کنی؟ دیگران اذیت می کنی؟ از در و دیوار بالا می ری؟کار خلاف انجام می دی؟ یارو می گه نه..
دکتره می گه پس صد سال عمر می خوای چه کنی؟ حالا شده قضیه تو دیییگه.بمیر هم خودت رو
راحت کن هم به کره زمین یه خدمتی بکن تا اکسیژن بیشتره روش باقی بمونه
با حرفاش موافق بودم تو دلم گفتم کاش همون موقع تو تصادف مرده بودم الان اینجا نبودم.
بیخیال غم دنیا بودم..تو اون دنیا یا داشتم کیف می کردم یا داشتم زجر می کشیدم تو این دنیا که معلوم نیست داریم کیف می کنیم یا داریم زجر می کشیم
نیما:نگفتی چه طور من رو اوردین اینجا؟
حمید:عسل پشت سر ما داشته می اومده و ما رو تعقیب می کرده و بعد که اون اتفاق می افته
هیچکس تورو سوار ماشین نمی کرد بعد عسل از خود گذشتگی کرد و من و عسل تو رو اوردیم
نیما:همه این اتفاقات تقصیر عسل بود از وقتی عسل و دختر خالش اومدن تو زندگی ما این اتفاقا واسه ما افتاد
حمید:اون چه تقصیری داره؟ همش تو فکر می کردی سرت کلاه رفته و عسل با احساساتت بازی کرده
نیما:خیلی داری طرفش رو می گیری جریان چیه؟
حمید:خوب منم مثل تو پیشمونم دیگه منم داشتم راجع به اون اشتباه می کردم.اصلا می دونی خرج عمل تو رو عسل داد؟
نیما:عسل؟ مگه من عمل کردم؟
اره دیگه..اون موقع که تورو اوردیم گفتن زود پول بریزید به حساب تا عملش کنیم.
منم که می دونی تو جیبم فقط در حد یه چسب زخم و یه پماد پول داشتم دیگه عسل متقبل شد.
الان با خیال راحت اینجا نشستی داری کیف می کنی در حالی که یادت رفته یه بیکار ی و دفترچه بیمه هم نداری.کلا هیچی نداری دیگه..بدبخت بیکار بی دفترچه بیمه.
اینجور یکه حمید حرف می زد خیلی دلم به حال خودم سوخت کاش پول داشتم به خودم کمک می کردم
یه لحظه به فکر رفتم اخه چرا عسل این کا را رو می کنه؟مگه چی توی من دیده که خودم تا حالا ندیدم؟دلیلش واسه این کارا چیه؟نیما: اون جعبه که از تو کیفش برداشتی چی بود؟
حمید:اون داستان داره خیلی چیزا هست تو نمی دونی
نیما:بگو می خوام بدونم.چیه که من ازش خبر ندارم.
حمید:الان حالت خوب نیست بعدا بهت می گم.تو الان کمرت خورد شده تحمل این همه اطلاعات رو نداری
نیما:نه همین الان می خوام بدونم.
حمید:نمی گم.اصلا تو کی هستی بخوام بهت بگم؟ من محرم اسرار مردم هستم.من فقط به شوهرش اینا رو می گم..
نیما:مزه نریز بگو..
حمید:باشه بابا .میگم.تو هم شوهر اینده عسل هستی به تو نگم به کی بگم؟
نیما:من شوهر کسی نیستم.
حمید:از خداتم باشه..من اگه یه دختر خرج عملم که هیچ خرج چسب زخمم رو می داد زودی باهاش مزدوج می شدم
نیما:خوب عسل که هست برو اقدام کن.مبارکت هم باشه.
حمید:من که بهت گفتم من جنس دست دوم نمی خوام.من یه نفر می خوام که اولین عشقش باشم نه اخرین عشقش
باز رفت سراغ یخچال اینبار هم ساندیس بر داشت
نیما:باز که تو رفتی سراغ یخچال
حمید:می خوای کلی واست حرف بزنم اطلاعات بدم اون وقت دو تا ساندیس نخورم؟ خسیس گداا.
نیما:تو از وقتی که اومدی همش داری می خوری.
حمید:چون همه اینا روعسل خریده من که می دونم توچیزی که عسل بخره نمی خور ی واسه همین خودم می خورم..تا یه وقت خراب نشه
نیما:حالا میشه حرف بزنی؟
حمید:توی اون جعبه قرص بود قرصهای ضد افسردگی که عسل مصرف می کرد
نیما:افسرده؟بهش نمی یاد افسرده باشه
حمید:این بدی ما ادماست که از روی ظاهر می خوایم همه چیز رو تشخیص بدیم و به زوایای پنهان پی ببریم
نیما:اوه اوه حرفای گنده منده می زنی..واقعا سرت به جایی خورده ها
حمید:من همیشه حرفهای فیلسوفانه می زنم.ولی نیازی نمی بینم جلوی تو چیزی بگم.تو که این چیزا حالیت نمیشه فقط به کار پیدا کردن فکر می کنی
یه روز جناب سرهنگ به من گفت که به ثریا شک دارن من هم گفتم همچین قضیه ای هست بعد هم قرار شد رابطمون با عسل تقویت کنیم تا بتونیم توی خانوادشون نفوذ کنیم
و به چیزهای مهمی پی ببریم ولی خوب اون شب فهمیدیم عسل بی گناههخودت تنهایی این چیزا رو فهمیدی؟اصلا چرا تا حالا به من نگفتی؟
تو این قدر بی عرضه هستی .و می دونستم اگه بدونی این قدر تابلو رفتار می کنی گند می زنی به همه چی.تازه شایدم یه هو هوس نقشه کشیدن به سرت می زد
ولی نیما این دختر اونجور که ما فکر می کنیم نیست.چند سالی میشه مامان و باباش از هم جدا شدن هر کدوم دوباره ازدواج کردن واسه اینکه عسل مزاحمشون نباشه
یه خونه واسش گرفتن تا واسه خودش خوش باشه اونم واسه اینکه تنها نباشه گاها میاد تو این مهمونی ها و گرنه خودش دوست داره اکثرا تنها باشه
حمید کلی راجع به عسل با من حرف زد با حرفایی هم که زد. نظرم راجع به عسل عوض شد ولی جلوی حمید چیزی نگفتم.چون می دونستم فکرای بد می کنه و شروع می کنه اذیت کردن
با حمید که حرف می زدیم باز درد کمر من شروع شد که باز اون اقا پرستار مهربون و طناز اومد یه امپول به من زد تا من بخوابمبعد هم همون موقع حمید خداحافظی کرد و رفت.

روز بعدش من اونجا تنها بودم.هیچکسی هم نیومد ملاقاتم .به قول حمید هیچکی من رو دوست نداشت حتی خودشم پیداش نشد!تو این مدت که تنها بودم به همه چیز فکر کردم.همه چیز منظورم همه چیزه ها...
یکمی هم به عسل فکر کردم.فقط یکم.البته من نمی خواستم بهش فکر کنم.
خودش همش می اومد تو فکر من..هر چی بیشتر فکر می کردم کمتر به نتیجه می رسیدم
فرداش عسل اومد ملاقات من کلی هم اب میوه و کیک و رانی و... اورده بود .می خواستم بابت لطف و محبتش هایی که در حق من کرده بود ازش تشکر کنم ولی یه چیزی جلوی هر کاری رو ازم گرفته بود اصلا حس عجیبی بود تا حالا از این حس ها نداشتم.حتی خجالت می کشیدم نگاهش کنم!
اصلا نمی تونستم حرف بزنم.زبونم بند اومده بود.خیلی احساس ضعف می کردم.ضعف بدنی نه یه ضعف که نمی دونم اسمش رو چی بزارم!
اونم حرفی نمی زد فقط چند بار از من پرسید حالتون خوبه منم ازش تشکر کردمو گفتم ممنون خوبم
یه لحظه یواشکی نگاهش کردم دیدم چشماش مثل دو تا کاسه خون که نه مثل دو تا قابلمه خون شده از بس گریه کرده بود..
نیما:شما گریه کردین؟
عسل: نه چرا می پرسید؟
نیما:اخه چشماتون قرمز شده.به نظر میاد گریه کرده باشین
عسل:نه یکم سرم درد می کنه .اخه دیشب خوب نخوابیدم
یه لحظه خواستم حمید بازی در بیارم تا فضا عوض بشه گفتم: به خاطر من این همه گریه کردید؟ من که حالم خوبه.
عسل یه لبخند ملیح زد .هیچوقت لبخنداش این قدر به دلم ننشسته بود.
نمی دونم چرا حس می کردم صورتش غم داره یه غمی که می خواد از من پنهان کنه!
می خواستم ازش دلیل ناراحتیش رو بپرسم .ترسیدم فکر کنه دارم فضولی می کنم.
نیما:شما از حمید خبر دارید؟ الان دو روزه پیداش نیست.اون روز اومد یخچال رو خالی کرد رفت دیگه پیداش نشد!
عسل تا اسم حمید رو شنید بغض کرد.خیلی سعی کرد گریه نکنه ولی نتونست و اشکاش سرازیر شد
ترسیدم .فکر کردم باز حمید کار خلافی کرده..و توی دردسر افتاده!...
نیما:حمید کاری کرده؟
ولی عسل هیچ جوابی بهم نداد و شدت گریه هاش بیشتر شد...
دیگه داشتم کم کم نگران می شدم..یعنی داشتم بیش از حد نگران می شدم
نیما:واسه حمید اتفاقی افتاده؟حمید طوریش شده؟
عسل دیگه نتونست تحمل کنه و با گریه از اتاق رفت بیرون
ای بابا اسم حمید همیشه باعث می شد بقیه بخندن این چرا گریه می کنه؟ حتما حمید طوریش شده و گرنه حمید کسی نبود که دو روز پیداش نشه
اگه به خاطر من نمی یومد به خاطر ساندیسا حتما می اومد
شروع کردم داد و بیداد کردن.و بیمارستان رو سر خودم گذاشتن .تا بلکه یه نفر بیاد بهم جواب بده و از نگرانی من کم کنه
همون پرستار همیشگی اومد تو..و گفت اینجا بیمارستانه ها باغ وحش نیست که این قدر سر و صدا می کنی
با عصبانیت گفتم:می خوام بدونم دوستم چی شده؟چرا دو روزه نیومده
پرستار:من چه بدونم دوستت چی شده؟ مگه ما اینجا مسئول دوست شماییم.ما اینجا کارای مهمتری هم داریم
باز هم داد زدم دست خودم نبود.انگار داشتم انرژی های تخلیه نشده خودم رو تخلیه می کردم.
پرستار:ببین اگه یه بار دیگه داد و بیداد کنی می گم ببرنت قسمت دیوونه های زنجیری ببندنت به تخت.اب و غذا هم بهت ندن
نیما:اخه من باید بدونم چه بلایی سرش اومده تورو خدا بهم بگید..
پرستار یه نگاه بهم کرد..دید قیافم خیلی داغونه..دلش برام سوخت
پرستار: طاقتش رو داری بهت بگم؟
گفتم اره..هر چی باشه می خوام بدونم.
پرستار:مطمئنی؟فکراتو کردی؟
چشمامو بستم و داد زدم.گفتم اره مطمئنم
پرستار:باز که تو وحشی شدی.
نیما:تو رو خدا اذیت نکنید. بهم بگید.هر چی شده رو بهم بگید.
پرستار:دوستت بعد از اینکه از پیش تو رفتنگاهم به لبهاش بود بدونم چه کلماتی اازش خارج میشه
کلماتی که ازش خارج شد بیشتر شبیه شوخی بود.همه حرفاش شوخی بود می دونم این پرستار
خیلی شوخه و دوست داره همیشه اذیت کنه
پرستار:دوستت توی راه پله ها سرش گیج میره تعادل خودش رو از دست می ده.و با مخ میره پایین و بعد به علت ضربه شدیدی که به سرش وارد میشه دچار مرگ مغزی میشه
نیما:دارید شوخی می کنید؟دوست من؟ حمید؟ مرگ مغزی؟
پرستار:من باتو چه شوخی می تونم داشته باشم؟
نیما:اخه حمید که حالش خوب خوب بود..هیچیش نبود. داشت مثل همیشه شوخی می کرد سر به سر من می ذاشت.چه طور ممکنه یه هو دچار مرگ مغزی بشه؟
پرستار:می دونم واست سخته..ولی باید با واقعیت کنار بیای.این شتریه که در خونه هر کس می خوابه ولی این دفعه روی دوست تو خوابیده
همین موقع عسل اومد تو و پرستار از اتاق بیرون رفت
ازش پرسیدم عسل خانوم حد اقل شما بگو حمید حالش خوبه و چیزیش نشده..بگو باز داره بقیه رو اذیت می کنه.
عسل هیچی نگفت.فقط داشت گریه می کرد..
دیگه نمی دونستم چی کار کنم..فکر می کردم اینا همش یه خوابه.اره یه خوابه
من استاد خواب دیدن بودم استاد دیدن خوابای مزخرف.اینم یه خواب مزخرف بود.باید از خواب بیدار بشم باید خیلی زود بیدار بشم
شروع کردم خودم رو کتک زدن.. زدن سیلی های محکم به خودم .تا از خواب بیدار بشم.
پرستارا اومدن من رو اروم کنن ولی هیچکس حریف من نمی شد..با زحمت زیاد یه امپول به من زدند ومن خیلی زود خوابم برد

وی خواب حمید رو دیدم..که چهرش خیلی نورانی شده بود.انگار با فوتوشاپ رو صورتش دست کاری کرده بودند
حمید اومد پیشم در حالی که داشت لبخند می زد
نیما:حمید خیلی نا مردی.تو که حالت خوبه .چرا این قدر من رو اذیت می کنی؟خوشت میاد از مردم ازاری؟
حمید با لبخند شروع کرد حرف زدن و گفت
تو که از خدات بود من بمیرم.تا از دست پر حرفی های من راحت بشی!
نیما:من داشتم شوخی می کردم باهات. تو خودت که می دونی من چه قدر دوست دارم.
حمید:ولی من قصد ازدواج ندارم.
نیما:نه تورو خدا بیا داشته باش.من بدون تو می میرم
حمید:نه اصرار نکن من تو رو نمی خوام خرج ارایشت بالاست صورتت هم ده تا جراحی نیاز داره
نیما: یه چیزی بگم پر رو نمیشی؟
حمید: نه بگو.تو که می دونی من ادم پر رویی نیستم..
نیما :بودنت.حرف زدنت خندیدنت با اینکه گاهی رو اعصاب ادمه ولی از نبودنت خیلی بهتره.خیلی خیلی
حمید:ولی من که نمردم.زندم.من همیشه تو این دنیا زنده هستم.هیچ اتفاقی هم واسم نمی افته
نیما:من می دونم تو نمردی.ولی بقیه.بقیه که تو رونمی شناسن.فکر می کنن تو مردی..یعنی دچار مرگ مغزی شدی.و قراره بمیری.اونا اصلا نمی دونن تو مغز نداری!
حمید:اولا خودت مغز نداری دوما مگه هر کی دچار مرگ مغزی شد قراره بمیره.؟
نیما:دکترا می گن توی مرگ مغزی احتمال زنده موندن از صفر هم کمتره
حمید:نه این طوری نیست..از توی مرگ مغزی هم میشه زنده بیرون اومد
یادته گفتم کارت اهدای عضو می خوام بگیرم؟
نیما:اره و منم گفتم بیچاره اونایی که قراره عضو های تو رو بگیرن.اگه بفهمن مال توئه خودشون انصراف میدن.
حمید:من اون کارت رو گرفتم ولی کسی نمی دونه از تو می خوام بری به بقیه بگی.بگی این کارت وجود داره
نیما:یعنی چی؟
حمید:یعنی اینکه تو نزاری من بمیرم.تو باید به بقیه بگی حمید می خواد زندگی کنه.حمید می خواد هنوزم توی این دنیا باشهو از زیبایی های این دنیا لذت ببره
نیما:خوب خودت هم می تونی هنوز زیبایی ها رو ببینی
حمید:نه نیما من دیگه نمی تونم.یعنی اگه توکمکم نکنی دیگه نمی تونم.
نیما:یعنی من برم بگم حمید رو تیکه تیکه کنید؟ چون هنوزم می خواداعضا بدنش تو این دنیا باشن وادما رو اذیت کنن
حمید:چه اشکالی داره؟ از اینکه من رو بزارن تو قبر تا بپوسم که بهتره.
نیما:ولی اخه شاید تو دوباره برگشتی.
حمید:نه نیما برگشتی در کار نیست.اینجا اخر خطه.سعی کن واقعیت رو قبول کنی
یه قولی بهم می دی؟
نیما:چه قولی؟
حمید:قول می دی بعد من دیونه بازی در نیاری؟و مثل ادم زندگی کنی؟ وجای من هم از زندگی لذت ببری؟
نیما:اخه بعد تو چه طور میشه زندگی کرد؟
حمید:تو باید زندگی کنی.باید جای من رو واسه خانوادم پر کنی. هر چند جای من پر شدنی نیست ولی تو سعی و تلاشت رو بکن
نیما:باشه سعی می کنم..ولی قول نمی دم..
حمید:نیما به بقیه بگو اعضای بدن من رو فقط به جووتا پیوند بزنن.قبری هم که واسه من انتخاب میشه
باید جایی باشه که همسایه هام جوون باشن.حوصله همسایه پیر ندارم که هی بیاد نصیحتم کنه
می خوام تو اون دنیا اسایش و ارامش داشته باشم
نیما: تو اون دنیا هم دست از این کارا بر نمی داری؟
تو باز توی کارای من دخالت کردی؟ تو فقط حرفای من رو به بقیه بگو .همه تلاشت رو بکن بتونی بقیه رو راضی کنی..من همه امیدم به توئه. تو رو جون هر کسی دوست داری یه بار یه کاری رو درست انجام بده
بعد هم حمید ادرس کارت اهدای عضوش رو به من داد.که توی مخفی گاهش پنهان کرده بود
بعد هم من رو در اغوش گرفت و یه هو غیب شد
من از عسل خواستم خانواده حمید رو بیاره پیش من..اونها هم خیلی زود اومدند
خوب که به قیافه هاشون نگاه می کردم به اندازه چند سال پیرتر شده بودند
من با هاشون صحبت کردم و از اونا خواستم تا اجازه بدن حمید بازم زندگی کنه
همه حرفایی که توی خواب بین من وحمید رد و بدل شده بود رو گفتم.
.ولی نگفتم اینا رو تو خواب بهم گفته. گفتم اینا رو قبلا به من گفته بود..
و بعد ادرس کارت حمید روبهشون دادم تا مطمئن بشند که من راست می گم
وقتی داشتم این حرف ها رو می زدم سعی کردم خودم رو خیلی محکم نشون بدم
تا بتونم اونها رو راضی کنم.اونها هم اولش رضایت نمی دادند حتی نزدیک بود باباش یه چند تا بخوابونه
زیر گوش من ولی بعدش که کارت رو دیدن.رضایت دادند.
خیلی زود اعضای بدن حمید به 5 نفر از جوونای هم سن و سال خودش اهدا شد تا اونا بتونن جای حمید از زندگی لذت ببرند و حمید هم از لذت بردن اون ها لذت ببره
چند روز بعد بدن حمید همونجایی که خودش خواسته بود به خاک سپرده شد.
تا حمید زندگی خودش رو تو دنیای دیگه ای شروع کنه
من هم بعد از رفتن حمید تا یه مدت افسرده بودم و با هیچکس حرف نمی زدم.دنبال کار هم نمی رفتم.
چند جایی کار برام پیدا شد چون می خواستن سرم گرم بشه و کمتر به حمید فکر کنم
ولی خوب قبول نکردم اصلا امادگی کار کردن نداشتم روزایی که انرژی کار کردن داشتم هیچکی نبود کمک کنه
روزامو با ولگردی توی خیابونا می گذروندم و خیابان ها رو متر می کردم و گاهی هم مثل دیوونه ها با
خودم حمید حمید می کردم و می زدم تو سر خودم که چرا اون شب جلوی سعید رو نگرفتم.یا چرا اصلا اون شب رفتیم رستوران
عسل خیلی سعی کرد تا من حالم خوب بشه..هر روز بهم زنگ می زد و یا گاهی می اومد دنبالم با هم می رفتیم.بیرون و یه گشتی می زدیم
کم کم داشتم ازش شناخت پیدا می کردم.ولی قصد ازدواج نداشتم .یعنی فکر می کردم اگه هم داشته باشم عسل رو به من نمی دن.
واسه همین جرات مطرح کردن این پیشنهاد رو نداشتم
اخه کی می اومد دخترش رو به من بده؟ یه چیزی توزندگیم نداشتم که کسی دلش رو بهم خوش کنه
یه روز که دیگه کم اورده بودم.و نمی تونستم این وضع رو تحمل کنم تصمیم گرفتم واسه عسل یه نامه بنویسم وهمه حرفام رو توی نامه بزنم..
یه نامه برای عسل نوشتم..و چون محتوای نامه خصوصی بود به شما نمیگم. حرفایی که روم نمی شد به زبون بیارم رو توی نامه اوردم.
راستش اصلا امیدی نداشتم.نامه جواب بده.ولی عسل به نامه من جواب داد جوابش منفی بود و منم کلی ضد حال خوردم افسرده تر از همیشه شدم همون روز هم سیمکارت خودم رو عوض کردم
و از شهر زدم بیرون و رفتم روستا تا اونجا به دور از هیاهوی شهر و سر و صداها و جار و جنجال ها زندگی کنم و از هوای پاک و طبیعت بکر و زیبا لذت ببرم.
توی روستا من روی زمین های خونوادگیمون کار می کردم..از هیچی بهتر بود..
اکثر فک و فامیل های ما هم همونجا بودند و تقریبا زندگی شلوغ تری نسبت به قبل داشتم
یک روز که از سر زمین بر می گشتم یه ماشین شبیه ماشین عسل دیدم.نزدیک تر که اومد دیدم خودشه.از ماشین پیاده شد و هر چی از دهنش در می اومد بار من کرد.
منم اون نیمای سابق نبودم و گرنه با همون بیلی که تو دستم بود می زدم ماشینش رو داغون می کردم
بعد که فحش هاش تموم شد گفت اون جواب منفی رو که داده می خواسته عکس العمل من رو ببینه
و من جای اینکه بمونم یکم اصرار کنم از اونجا فرار کردم.و گفت من خیلی لوس و نازنازی هستم
عسل همونجا به من جواب مثبت داد و گفت تا اخر عمر با من می مونه
و اینگونه بود که در اخر داستان عسل و نیما به هم رسیدند و در روستا به دور از الودگی های صوتی و احساسی و اجتماعی زندگی خودشون رو با عشق اغاز کردند
و با هم قرار گذاشتند اگه روزی صاحب پسر شدند اسم اون رو حمید بزارند